حقوق بشر، حق آزادی، حق زندگی، حق برخوردار شدن از امکانات زندگی، آزادی دینی و اندیشه، حق تحصیل و آب و نان، واژگانی است که به کرات از سوی سازمان ملل و نهادهای مدعی حقوق بشر به کار برده میشود و حتی با این عنوان به پرونده سازی علیه کشورها پرداخته میشود. نمود عینی این رفتار را طی روزهای اخیر در قبال تحولات عراق میتوان مشاهده کرد. اعتراض های خیابانی در حالی برخی از شهرهای عراق را در برگرفته است که محافل رسانهای و سیاسی غربی از جمله بی بی سی انگلیسی و سی ان ان آمریکایی، بخش عمدهای از اخبار و سخنرانیهای خود را به این تحولات اختصاص داده و ژست بشر دوستی گرفته و برآنند تا خود را حامی مردم معرفی و حتی با این ادعا به نسخه پیچی برای مردم این کشور میپردازند. جالب توجه آنکه آنها حتی سرنگونی نظام حاکم بر این کشور را نیز مطرح میسازند.
این نوع رفتارهای به اصطلاح بشر دوستامه در حالی صورت میگیرد که مروری بر تحولات نظام بینالملل نکات قابل توجهی را در دل خود دارد. گزارشگر ویژه سازمان ملل در میانمار در گزارشی جدید اعلام کرد که میانمار برای بازگشت صدها هزار آواره روهینگیایی از بنگلادش امن نیست چرا که وی همچنان گزارش هایی از شکنجه و کشتار مستمر اقلیت روهینگیایی را درایالت راخین دریافت می کند.
از افغانستان نیز خبر میرسد که در چهار سال گذشته سه هزار و ۵۰۰ کودک در افغانستان براثر جنگ، انفجار و حملات هوایی کشته شده اند که بر اساس گزارش سازمان ملل این تلفات در کنار زنان و مردان قربانی حملات آمریکا به دهها هزار نفر بالغ میشود. در این میان در فاجعهای دیگر وزارت بهداشت یمن در بیانیهای گفت که محاصره همه جانبه ائتلاف سعودی و ممانعت از ورود سوخت، یمن را در آستانه یک فاجعه انسانی قرار داده است. در همین حال گزارشهای سازمان ملل نشان میدهد که میلیونها کودک و زن به دلیل وبا و نبود آب سالم در آستانه مرگ قرار گرفتهاند. حتی غذایی که از سوی سازمان ملل به یمن ارسال شده، غذاهای فاسد شده بود که بر درد و رنج این مردم افزوده است.
در فلسطین نیز درتنها بعد کوچکی از جنایات صهیونیستها، وزارت بهداشت فلسطین در نوار غزه از شهادت یک فلسطینی و زخمی شدن ۵۴ نفر دیگر در تظاهرات خبر داد. صدها اسیر جنگی در زندانهای رژیم صهیونیستی در بدترین شرایط در اعتصاب غذا به سر میبرند. در سوریه نیز به رغم هشدارهای سازمان ملل آمریکا اجازه خروج آوارگان سوری از اردوگاه الرکبان را نمیدهد که جانشان از سوی داعش تهدید میشود.
شاید بگوییم این سکوتها و رفتارها صرفا در قبال خاورمیانه است اما نگاهی به درون اروپا نیز جای تامل دارد. مردم فرانسه برای ۴۷ هفته است که تظاهرات اعتراضی برگزار میکنند و هر هفته نیز سرکوب میشوند و غرب در برابر آن سکوت کرده است. نگاهی به این تحولات و مقایسه آنها با آنچه در قبال عراق صورت میدهند به خوبی آشکار میسازد که ادعای بشر دوستی این مدعیان حقوق بشر ادعای واهی و صرفا رفتاری سیاسی است. رفتاری که ابهام در مردمی بودن تحولات عراق را بیش از پیش تقویت و نقش ائتلاف غربی، عربی و عبری برای بی ثبات سازی این کشور و منطقه را آشکارتر میسازد. و این دوگانگی رفتاری دردی بدون درمان است که تنها راه علاجش چینش ساختاری جدید در نظام بینالملل است که اولین کارکرد آن می تواند محاکمه همین مدعیان دروغین حقوق بشر باشد که رفتارهایشان ریشه طیف گستردهای از بحرانهای امروز جهان است.
نویسنده: علی تتماج